<
Kënga e dashurisë
e J.Alfred Prufruk

S’io credesse che mia risposta fosse
A persona che mai tornasse al mondo,
Questa fiamma staria senza piu scosse.
Ma percioche giammai di questo fondo
Non torno vivo alcun, s’i’odo il vero,
Senza tema d’infamia ti rispondo.



Le të shkojmë atëherë, ti dhe unë,
Kur mbrëmja shtriqet ndaj qiellit
Si një pacient i eterizuar mbi tavolinë;
Le të ecim rrugicave gjysmë të shkreta,
Mërmëritësjet e tërhequra
Të netëve të shqetësuara të hoteleve të lira
Dhe restoranteve të tallashit me guaska sirenash:
Rrugëve që pasojnë si një argument i lodhshëm
Me qëllim tinëzar
Për të të dërguar në pyetjen dërrmuese ...
Oh, mos më pyet: "Çfarë është?"
Le të shkojmë dhe të bëjmë vizitën tonë.

Në dhomë gratë vijnë e shkojnë
Duke folur për Mikelanxhelon.

Mjegulla e verdhë fërkon kurrizin mbi xhamat e dritareve,
Tymi i verdhë fërkon grykën në xhamat e dritareve,
Lëpin gjuhën në cepat e mbrëmjes
Mbetet në pellgjet që krijojnë kanalizimet,
Le t’i bjerë mbi shpinë bloza që bie nga oxhaqet,
Rrëshqet nga tarraca, bën një kërcim të papritur,
Dhe duke parë që ishte një natë e butë tetori,
U përkul një herë rreth shtëpisë dhe ra në gjumë.

Dhe me të vërtetë do të ketë kohë
Për tymin e verdhë që rrëshqet përgjatë rrugës
Fërkimin e shpinës mbi xhamat e dritareve;
Do të ketë kohë, do të ketë kohë
Për të përgatitur një fytyrë për të takuar fytyrat që takon;
Do të ketë kohë për të vrarë dhe krijuar,
Dhe kohë për të gjitha punët dhe ditët e duarve
Që ngrihen drejt ajrit dhe hedhin një pyetje në pjatën tënde,
Koha për ty dhe koha për mua,
Dhe ende ka kohë për njëqind pavendosmëri,
Dhe për njëqind vizione dhe rishikime,
Para marrjes së një cope bukë dhe çaji.

Në dhomë gratë vijnë e shkojnë
Duke folur për Mikelanxhelon.

Dhe me të vërtetë do të ketë kohë
Të pyes veten: "A guxoj?" dhe, "A guxoj?"
Koha për t'u kthyer pas dhe për të zbritur shkallët,
Me një vulë tulle në mes të flokëve të mi
-(E ata do thonë: "Sa po i hollohen flokët!")
Palltoja ime e mëngjesit, jaka ime ngjitur fort në mjekër,
Kravata ime e përkorë, e fiksuar nga një karficë e thjeshtë
-(Ata do thonë: "Po sa të holla janë krahët dhe këmbët e tij!")

A guxoj
Të shqetësoj universin?

Në një minutë ka kohë
Për vendimet dhe rishikimet të cilat e fitojnë mbrapsht atë minutë.
Sepse unë i kam njohur të gjithë tani, i kam njohur të gjithë
-Kam njohur mbrëmjet, mëngjeset, pasditet,
E kam matur jetën me lugë kafeje;
Unë i njoh zërat që vdesin nga një rënie vrastare
Nën muzikën e një dhome më larg.

Pra, si duhet të hamendësoj?
Dhe i kam njohur sytë tashmë, i kam njohur të gjithë
-Sytë që të fiksojnë në një frazë të formuluar,
Dhe kur jam formuluar, duke u shtrirë mbi një kunjë,
Kur jam i gozhduar dhe përpëlitem në mur,
Atëherë si duhet të filloj
Të pështyj të gjitha fundet e ditëve dhe veseve të mia?
Dhe si duhet të hamendësoj?
Dhe i kam njohur tashmë krahët, i kam njohur të gjithë
-Krahët me byzylykë dhe të bardhë e të zhveshur
(Por në dritën e llambës, nën flokë kafe të çelur!)
A është parfum nga një fustan
Kjo më bën kaq të përdalë?
Krahët që shtrihen përgjatë një tavoline ose mbështillen me një shall.
Dhe a duhet të hamendësoj atëherë?
Dhe si duhet të filloj?

Lejomëni të them se kam ecur në muzg nëpër rrugë të ngushta
Shihja tymin që dilte nga tubat
E burrave të vetmuar me mëngë këmishe, të përkulur dritareve.
Duhej të isha një palë kthetra të rreckosura
Që përplaseshin nëpër dyshemetë e deteve të heshtura.. . . .
Dhe pasditja, mbrëmja, fle kaq e qetë!
E lëmuar nga gishtat e gjatë,
Në gjumë ... e lodhur ... ose më keq,
Shtrirë në dysheme, këtu pranë meje dhe teje.

A duhet, pas çajit, ëmbëlsirave dhe akullit,të kem forcën që të detyroj momentin në krizën e tij?
Por megjithëse kam qarë dhe kam agjëruar, kam qarë dhe jam lutur,
Megjithëse e kam parë kokën time (të shndërruar në tullace) të servirur mbi një pjatë,
Nuk jam profet - dhe këtu s’ka asgjë madhështore;
E kam parë momentin e madhështisë sime të dridhet,
Dhe Këmbëtarin e përjetshëm që më mbante pallton dhe më përqeshte,
Dhe me pak fjalë, u frikësova.
Dhe a ia vlente, në fund të fundit,
Pas filxhanëve, marmelatës, çajit,
Mes porcelanit, mes disa bisedave për mua dhe ty,
A do ia vlente,
Për të kafshuar çështjen me një buzëqeshje,
Të shtrydhnim universin në një top
Për ta kthyer atë drejt një pyetjeje dërrmuese,
Për të thënë: "Unë jam Llazari, eja nga të vdekurit,
Kthehu të t’i tregoj të gjitha, do të t’i tregoj të gjitha"
Nëse dikush vendos një jastëk poshtë kokës së tij,
E thotë: "Nuk është kështu.Nuk është fare ajo që doja të thoja”.
Dhe a do ia vlente, në fund të fundit,
A do ia vlente,
Pas perëndimit të diellit, oborreve dhe rrugëve të spërkatura,
Pas romaneve, pas filxhaneve të çajit, pas fundeve që zvarriten,dyshemeve-Këto, dhe shumë më tepër?—
Është e pamundur të thuash vetëm atë që dua të them!
Por sikur një fanar magjik t’i hedhë motivet e nervave në një ekran:
A do t'ia kishte vlejtur
Nëse dikush vendos një jastëk a hedh një shall,
Dhe duke u kthyer nga dritarja, të thotë:“Nuk është kështu,Nuk është fare ajo që doja të thoja."
Jo! Unë nuk jam Princi Hamlet, as që jam lindur të jem;
Jam një lord ndihmës, ai që do të provokojënjë zhvillim, të nisë një ose dy skena,
Këshilltar i princit; pa dyshim, një mjet i lehtë
Nderues, i lumtur që jam i dobishëm,
Politik, i kujdesshëm dhe i përpiktë;
Plot fjali të larta, por paksa i trashë;
Ndonjëherë, me të vërtetë, pothuajse qesharak-
Pothuaj, nganjëherë, plotësisht Budalla.

Po Plakem… Po plakem…
Duhet t’i kthej fundet e pantallonave kur i vesh.
A t’i ndaj floket nga pas?
A guxoj të ha një pjeshkë?
Duhet të mbaj pantallona të bardha fanellate e të shëtis në plazh
I dëgjoj sirenat të këndojnë, i dëgjoj një nga një.
E s’mendoj se më këndojnë mua.
I kam parë tek hipnin mbi dallgë drejt detit
Gërshetuar flokëve të bardha të valëve që fryheshin pas
Kur era e frynte ujin bardh e zi.
Kemi ngelur në kthinat e detit
Nga sirena me kurora algash të kuqe dhe të kafenjta
Derisa zërat njerëzorë në fund të na zgjojnë, dhe të mbytemi.


T.S. Eliot